Ang tinig ng Diyos | Pakahulugan sa Ikalabing-siyam na Pagbigkas

      Tila sa imahinasyon ng mga tao, napakatayog at di-maarok ang Diyos. Para bang hindi naninirahan ang Diyos kasama ang mga tao, para bang hinahamak Niya ang mga tao dahil napakatayog Niya. Ang Diyos, gayunman, ay dinudurog ang mga pagkaunawa ng mga tao at inaalis ang lahat ng mga ito, ibinabaon ang lahat ng kanilang mga pagkaunawa sa loob ng “mga libingan” kung saan nagiging abo ang mga ito. Ang saloobin ng Diyos tungo sa mga pagkaunawa ng mga tao ay kahalintulad ng Kanyang saloobin tungo sa mga patay, binibigyang-kahulugan ang mga ito ayon sa kagustuhan. Para bang walang mga pagtugon mula sa mga pagkaunawa. Kaya mula sa pagkalikha ng mundo hanggang ngayon, nagsasagawa ang Diyos ng ganitong gawain at hindi kailanman tumigil. Dahil sa laman, pinasasama ni Satanas ang mga tao, at dahil sa mga pagkilos ni Satanas sa daigdig, binubuo ng mga tao ang lahat ng uri ng pagkaunawa sa pamamagitan ng kanilang mga naging karanasan. Tinatawag itong “likas na pamumuo.” Ang yugtong ito ng gawain ang huling bahagi ng gawain ng Diyos sa daigdig, kaya ang paraan ng gawain ng Diyos ay nakarating nga sa taluktok nito, at pinag-iibayo Niya ang Kanyang pagsasanay sa mga tao upang maaari silang maging ganap sa Kanyang huling gawain, at sa wakas mabibigyang-kasiyahan ang kalooban ng Diyos. Dati, mayroon lang kaliwanagan at pagpapalinaw ng Banal na Espiritu sa gitna ng mga tao, pero walang mga salitang sinabi ang Diyos Mismo. Nang nagsalita ang Diyos sa sarili Niyang tinig, nagulantang ang lahat, at ngayon higit pa ngang kataka-taka ang mga salita Niya. Mas mahirap pang maunawaan ang kahulugan ng Kanyang mga salita, at parang nasa kalagayang manghang-mangha ang mga tao, dahil limampung porsiyento ng Kanyang mga salita ay dumarating sa pagitan ng mga tandang panipi. “Kapag nagsasalita Ako, nakikinig ang tao sa Aking tinig nang may pamimitagan; nguni’t kapag tumigil Ako sa pagsasalita, nagsisimula siyang muli sa sarili niyang “pakikipagsapalaran”. Mayroong isang salita sa talatang iyan sa mga panipi. Mas nakakatawa ang mga salita ng Diyos, mas maaari nitong mapalapit ang mga tao para basahin ang mga ito. Na kayang tanggapin ng mga tao na pakitunguhan kapag namamahinga sila ang isang aspeto. Ang pangunahing aspeto ay upang pigilin ang mas maraming tao mula sa pinanghihinaan ng loob o nadidismaya dahil hindi nila nauunawaan ang mga salita ng Diyos. Isang taktika ito sa pakikidigma ng Diyos kay Satanas. Tanging sa paraang ito magiging interesado ang mga tao sa mga salita ng Diyos at magbibigay-pansin pa rin sa mga ito kahit naguguluminahan sila. Pero mayroon ding kabigha-bighani sa lahat ng mga salitang hindi napapaligiran ng mga panipi, at kaya mas kapansin-pansin ang mga ito at nagagawang mahalin ng mga tao ang mga salita ng Diyos nang higit pa, hinahayaan silang madama ang katamisan ng Kanyang mga salita sa kanilang sariling puso. Habang dumarating ang mga salita ng Diyos sa napakaraming uri ng mga anyo at mayaman at iba-iba, at dahil walang pag-uulit ng mga pangngalan sa gitna ng maraming salita ng Diyos, sa ikatlong diwa ng mga ito, naniniwala lahat ang mga tao na ang Diyos ay laging bago at hindi kailanman luma. Halimbawa: “Hindi Ko hinihingi na maging isang tagagamit lamang ang tao, nguni’t hinihingi sa kanya na maging tagagawa na may kakayahang talunin si Satanas.” Ang mga salitang words “tagagamit” at “tagagawa” sa pangungusap na iyan ay may mga parehong kahulugan sa ilang salitang nasabi sa nakaraang mga panahon, pero hindi mahigpit ang Diyos. Sa halip, pinababatid Niya sa tao ang Kanyang kasariwaan, at kaya pinahahalagahan ang pag-ibig ng Diyos. Ang pagkamapagpatawa sa pananalita ng Diyos ay naglalaman ng Kanyang paghatol at Kanyang mga hinihingi sa tao. Yamang may layuning lahat ang mga salita ng Diyos, may kahulugang lahat, hindi basta pampagaan ng kalagayan o para magtawanan ang mga tao, o basta mapahinga ang kanilang mga kalamnan ang Kanyang pagkamapagpatawa. Sa halip, layon ng pagkamapagpatawa ng Diyos ang palayain ang tao mula sa limang libong taong pagkaalipin at hindi na kailanman maaliping muli, upang higit silang may kakayahang matanggap ang mga salita ng Diyos. Ang paraan ng Diyos ay “nakakatulong ang isang kutsarang asukal para lunukin ang gamot”; hindi Niya pinipilit ipalunok ang mapait na gamot sa lalamunan ng mga tao. May kapaitang napapaloob sa matamis, at may katamisang napapaloob sa mapait.